پرسه می‌زنم در حوالیِ دلم

این روزها که آفتاب بی‎رمق زمستون تمام تلاششو می‎کنه تا خودشو برسونه به دستنیافتنی‎ترین نقاط خونه،

این روزا که تمام وجودتو رخوت سردی گرفته و دلت می‎خواد از همه‎ی جاهای ممکن و آدمای موجود تو زندگیت دل بکنی، 

این روزا که هوای آلوده و تب‎دار تهران تمام رویاهای شیرین زمستونو از یادت می‎بره، 

این روزا که دلت یه گوش شنوا می‎خواد که فقط بدونی هست و هر وقت خواستی می‎تونی براش حرف بزنی حتی اگه هیچوقت جرات اینکارو پیدا نکنی، 

این روزا که دوست داری تنها باشی،، تنهای تنها، 

این روزا که آدما درد روی دردت می‎ذارن؛ 

این روزا دلت فقط یه فنجون چای و یه کتاب می‎خواد با کلی وقت که بتونی غرق بشی تو کتاب تا یادت بره همه چیزو همه کسو ...