پرسه می‌زنم در حوالیِ دلم

خسته‎ام از دست آدم‎هایی که اعتقادات دیگران را زیر پا له می‎کنند و بیخیال و سوت زنان دور می‎شوند اما کافیست یک بار فقط یک بار به رویشان بیاوری پا در راه کجی گذاشته‎اند آنوقت کمترین مجازاتت چوب و چماقیست که بر سرت فرود می‎آید. 

به گفته خودشان به خدا ایمان دارند، اما از این ایمان هیچ چیز در ظاهر و اعمالشان نمی‎بینی هر وقت دلشان بخواهد هرکاری که دوست دارند می‎کنند و هیچ کس حق کوچکترین اعتراضی ندارد وگرنه کلا قطع رابطه می‎کنند با طرف. منطقشان همین است. می‎گویند دل آدم باید پاک باشد رفتارش مهم نیست خب آخر این دل پاک را چگونه بدست آوردین؟ به ما هم بگویید تا انقدر برای رسیدن به دل پاک خودمان را در قید و بند دین و احکامش نکنیم، جوابی ندارند. 

دلم گرفته از خودم که چرا سعی می‎کنم با این آدم‎ها کنار بیایم؟! درد می‎کشم و به روی خودم نمی‎آورم و آن‎ها هر روز پُرروتر از روز قبل حمله می‎کنند به تمام چیزهایی که وجود من را ساخته و من حتی توان مقابله ندارم.