پرسه می‌زنم در حوالیِ دلم

بعد از یک عمر که حرف زدی و کسی نشنید، حالاست که باید سکوت کنی. باید لبخند تلخی بزنی و این بار، تو آرام از کنار آدم‎ها بگذری. خیابان‌ها را طی کنی و به ایستگاه که رسیدی با اولین اتوبوس ترک کنی همه چیز را، تا برسی به آخر خط.

اما پایان این خط آغاز خط دیگریست.

و تو همیشه به آغاز ایمان داشتی...