پرسه می‌زنم در حوالیِ دلم

خاطراتی هستند که گاه و بی‌گاه هجوم می‌آورند به این ذهن خسته، و دستت را می‌گیرند و می‌برند به روزهایی که شاید به سختی فراموششان کرده باشی.

بعد تازه می‌فهمی لابلای این خاطرات فراموش شده و نه چندان خوب یک حس‌های کوچک شیرین پنهان شده انگار، و از پیدا کردنشان ذوق می‌کنی و باز خاطراتت را زیرو رو می‌کنی تا شاید یک حس گم‌شده‌ی دیگر پیدا شود. یکجور حال خوبیست که تجربه‌اش ارزش یادآوری خاطرات تلخ را دارد.