پرسه می‌زنم در حوالیِ دلم

این غم‎های ناگهانی که می‌آیندو می‌نشینند روی دلت. 

آنقدر باسرعت که نمی‌فهمی از کجا و چگونه آمد، 

که حتی فرصت نمی‌کنی یک جای کوچکی توی دلت برایش باز کنی. 

می‌آید و همه چیز را غم آلود می‌کند و باز هم بدون اینکه بفهمی می‌رود. 

و فقط ردی از خود می‌گذارد به اندازه تمام لحظه‌ها و روزهای آینده که حوصله‌ی خودت را هم نخواهی داشت. 

کاش می‌شد جلوی تمام ناگهان‌ها را گرفت.