پرسه می‌زنم در حوالیِ دلم

خواب می‌بینم.

خواب قطار، خواب واگن‌های بی‌انتها.

خواب دویدن‌های بی‌هدف. 

آشفتگی را پشت کدام در پنهان کرده بودم؟ چه شد که دوباره رها شد و به جانم افتاد؟ 

چه شد که باز هم من ماندم و این کابوس‌ها؟

من ماندم میان آدم‎ها، بی هیچکس، بی‌ ذره‌ای شوق. 

باز هم کابوس، باز هم قطار... 

کاش زودتر به مقصد برسد. 

مسافر خسته کم طاقت می‌شود.